پس ازآفرینش آدم خدا گفت به او: نازنینم آدم….

با تو رازی دارم !..

اندکی پیشتر آی …

آدم آرام و نجیب ، اَمد پیش !!.

زیر چشمی به خدا می نگریست …!!!

محو لبخند غم آلود خدا …. دلش انگار گریست .

نازنینم آدم… ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید )…!!!!

یاد من باش … که بس تنهایم !!!

بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!

به خدا گفت :

من به اندازه ی ….

من به اندازه ی گلهای بهشت …..نه …

به اندازه عرش …نه ….نه

من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!

آدم ،.. کوله اش را بر داشت

خسته و سخت قدم بر می داشت ….

راهی ظلمت پر شور زمین ….

زیر لبهای خدا باز شنید ،…

نازنینم آدم !… نه به اندازه ی تنهایی من …

نه به اندازه ی عرش… نه به اندازه ی گلهای بهشت !…

که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!