«چقدر خاطره از گرگ و میش باید خواند
چقدر مرثیه در سوگ خویش باید خواند

چگونه شرح کنم بی‌قراری خود را
شهادت است گواه این همه تشهد را

چقدر نکبت تلمود را نگاه کنیم
چقدر مویه به اطفال بی‌پناه کنیم

چقدر با دل خون آرزوی صبر کنیم؟
برای کودک لب‌تشنه فکر قبر کنیم

چه داغ‌ها که دمیده درون پیله ما
بگو که خواب حرام است بر قبیله ما

بگو که قبله جان در جنون گذشتن ماست
طواف از دل دریا خون گذشتن ماست …»