khademollhasan

گل ها همه با اذن تو برخاسته اند
از بهر ظهور تو خود آراسته اند
مردم همه در لحظه ي تحويل، بي شک
اوّل فرج تو از خدا خواسته اند

با رؤیای لحظه آمدنت، خیابان های انتظار را قدم می زنم. چشم های خسته ام، درد سالیان دراز سکوتت را و سالیان سرد

نیامدنت را در این کوچه های مه آلود می گرید.

هفته ها می روند و می آیند و من در ثانیه ثانیه جمعه ها تحلیل می روم.

جمعه ها می روند و می آیند و انتظار، ققنوسی است که آتش خاکسترش را خاموشی نیست…

یا صاحب الزمان

برای آمدنت ، زود هم دیر است

درك دقيق معناي انتظار مبتني بر فهم جامع انديشه مهدويت است وانديشه مهدويت را بايد با توجه به مجموعه معارف اسلامي و در راستاي هدف كلي دين اسلام د يد . بنا بر آموزه هاي ديني ، مهدي ( عج ) روزي ظهور كرده و وعده هاي الهي را به اجرا درمي آورداو برپا كننده حكومت صالحان مي باشد و مومنان به ميزان ايمان وعمل صالحشان در حكومت مهدي ( عج ) قرب و منزلت دارند .اين انديشه پاياني زيبا و نوراني براي جريان زندگي انسان تصوير ميكندو عامل شعله ور شدن اميد در دل هاي مومنين است . اميد به ظهور مهدي ( عج ) همان اميد به خداست . اميد موتور حركت انسان در زندگي است و اميد به مهدي ( عج ) عامل حركت استوارتر انسان در مسير خوبي ها يعني همان هدف اصلي دين مي باشد .مقصود از انتظار فرج ، اميد ودلبستگي به مهدي ( عج ) است. بنابراين انتظار فرج مقصود دين به تعبير شهيد مطهري ، انتظاري سازنده ونگه دارنده ، تعهدآور، نيروآفرين و تحرك بخش است . به گونه اي كه خودنوعي عبادت و حق پرستي است . برخي به خطا به گونه اي انديشه مهدويت را تصوير مي كنند كه انتظار براساس آن به معناي كمك به رشد ظلم و فساد وپرشدن دنيا از گناه مي باشد در حالي كه بي شك چنين اموري با هدف دين بيگانه است ، بنابراين انتظار و عشق به مهدي ؛ يعني ، عشق به همه خوبي هاو اميد اقامه همه خوبي ها در دنيا اين عشق و اميد عاملي است كه انسان راوامي دارد تا هر چه بيشتر و محكم تر در راه خوبي ها قدم بردارد، پس انتظارفرج مسئوليت آفرين است . بحث در اين موضوع نياز به مطالعه بيشتري دارد .

منابع زير بسيار مفيد است :
1- قيام و انقلاب مهدي ، شهيد مطهري ،صدرا، تهران ( اين كتاب اساسا” به معناي انتظار پرداخته است ) .
2- امامت ومهدويت ، آيت الله صافي ، انتشارات اسلامي قم ، 1375 ( اين اثر به مجموعه اي از بحث ها پيرامون امام مهدي ( عج ) پرداخته و خصوص بحث انتظار نيز يكي از فصلهاي كتاب است ، ج 1، ص 351 - 398 )