گفتم شبی به مهــدی، بردی دلم ز دستم

من منتظر به راهت، شب تا سحر نشستم

گفتا: چکـــار بهــــــتر از انتــــظار جانـــــان؟

من راه وصــــل خود را بر روی تــــو نبستم

گفتـــم دلــــــم نــدارد بی‌تو قــــــرار و آرام

من عُقـــدۀ دلم را امشـــب دگـر گسستم

گفتا: حجــــاب وصـلـم باشد هـــــوای نفست

گر نفس را شکستی، دستت رسد به دستم

گفتم: ببخش جـــرمم، ای رحمـــت الهی

شرمنـــدۀ تو بودم، شرمنــــدۀ تو هستم

گفتا: هــــزار نوبت از جــرم تو گذشتــــم

پــروندۀ تو دیدم، چشــــمان خود ببستم

گفتا: مبــاش نـــومیـد از خـــانۀ امیــــدم

من کی دل محبّ شـرمنده را شکستم؟