ای خداوند پاك، از تو ناامید نخواهم شد، زیرا دَرِ بازگشت به سوی 

خود را به رویم گشوده‌ای… 

پس به درگاهت می‌نالم، چونان بنده‌ای ذلیل كه بر خود ستم كرده و 

حُرمت پروردگارِ خود را شكسته است؛

خدایا، ستایش برای توست به خاطر آن تن درستی كه همچنان از آن 

برخوردارم، و ستایش برای توست بر این بیماری كه در تنم پدید 

آوردی.

ای معبود من، نمی‌دانم كدام یك از این دو حالت به شكر گزاری 

سزاوارتر است…!!!

آیا هنگام تن درستی كه روزهای پاكیزه‌ی خود را بر من گوارا ساخته 

بودی و مرا در طلب خشنودی و بخشش خود به نشاط آورده بودی و 

به فرمانبرداری خود توفیق می‌دادی و نیرو می‌بخشیدی،

یا هنگام بیماری كه مرا به آن آزمودی و آن را همچون نعمتی به من 

ارزانی كردی تا بار سنگین گناه را بر پشت من سبك گردانی و مرا از 

آلودگی‌های نافرمانی پاكیزه سازی و هشدارم دهی كه توبه كنم و به 

یادم آوری كه قدر نعمت پیشین را بدانم و زنگار گناه را از دلم بزدایم؟